ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ: Βαγγέλης Σακκάτος, "ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ - Ο ΛΑΚΚΟΣ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ", εκδ. Δρόμων, Αθήνα 2013

Η παρουσίαση έγινε στην Κοργιαλένεια Βιβλιοθήκη (Αργοστόλι) στις 6 Σεπτεμβρίου 2013.
Το κείμενο της παρουσίασης δημοσιεύτηκε στην "Κυμοθόη", τ. 24 (2014), σσ. 432-443.

          Στην Ιστορία δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν διαπιστωθεί πλαστογραφήσεις, μυθοποιήσεις και σιωπές. Και όλα αυτά συνδέονται άλλοτε με απαιτήσεις του εθνικού, του θρησκευτικού ή του οικονομικού συμφέροντος και άλλοτε με την ταυτότητα μιας κοινωνικής ομάδας ή τάξης ή και ολόκληρης κοινωνίας και την εικόνα του εαυτού της που αυτή θέλει να δώσει.

          Να τρία παραδείγματα:

● Για να εδραιώσει την πρωτοκαθεδρία της η Παποσύνη και να θεμελιώσει την κοσμική της εξουσία Η Καθολική Εκκλησία, πλαστογράφησε στις αρχές του 9^ου αιώνα τη λεγόμενη «Κωνσταντίνεια Δωρεά», η οποία έχει πια αποδειχτεί ότι ήταν ψεύτικη, πλαστή. Στο μεταξύ, βέβαια, είχε εδραιωθεί στη κοινή συνείδηση ο πάπας και η εξουσία του.

● Για να εξιλεωθεί η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία/το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης για τη συστράτευσή του με την οθωμανική εξουσία και για να αναβαθμίσει το ρόλο της η Αυτοκέφαλη πια Ελλαδική Εκκλησία μετά την απελευθέρωση  δημιούργησαν τα «γεγονότα» των κρυφών σχολειών και της Αγίας Λαύρας. Και ενώ η ιστορική επιστήμη έχει τεκμηριωμένα αποδείξει την ανυπαρξία αυτών των γεγονότων, η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να αντιστέκεται μαχητικά στον αρνητή αυτών των μυθοπλασιών.

● Για να περιφρουρήσει το δικό μας αστικό καθεστώς τον εαυτό του και να αποκρύψει τις τεράστιες ευθύνες του για το Κυπριακό, έσπευσε να κλείσει το Φάκελο της Κύπρου (Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής από 3-3-1986 μέχρι 31-5-1988), αφού τον χαρακτήρισε «απόρρητο», με αποτέλεσμα, μέσα από μια θεσμοποιημένη σιωπή συρρικνώθηκε, για να μην πούμε καταστράφηκε η μνήμη. Έτσι, στην ελληνική πολιτική σκηνή συνεχίζεται να συντηρείται απροσχημάτιστα η φιλοατλαντική /αμερικανική πολιτική και ανενόχλητα να κινούνται πολιτικά πρόσωπα με σημαντικότατες ευθύνες.

          Γιατί τα λέμε όλα τα παραπάνω; Τι σχέση μπορεί να έχουν με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ιστορία της δημιουργίας της, που είναι και το θέμα του βιβλίου, που απόψε θα παρουσιάσουμε;

           Αυτό μόνο που για την ώρα θέλω να θυμίσω είναι τουτοδώ το αξίωμα: όποιος ελέγχει το παρελθόν κυριαρχεί ανετότερα στο παρόν. Επομένως, ανάλογα με τα σύγχρονα συμφέροντά της η κάθε Εξουσία διαχειρίζεται το παρελθόν – πλαστογραφώντας ή αποσιωπώντας γεγονότα ή μυθοποιώντας καταστάσεις, και στο βαθμό που η κατασκευασμένη αυτή εικόνα του παρελθόντος γίνεται συνείδηση στην κοινωνία, διευκολύνεται το δικό της το έργο.

           Απόψε έχω κληθεί να παρουσιάσω το τελευταίο βιβλίο του αγαπητού μας Βαγγέλη Σακκάτου «Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο λάκκος των λεόντων». Πρόκειται, όμως, για μια ιδιόμορφη παρουσίαση. Και τούτο γιατί το βιβλίο του Σακκάτου είναι ήδη ουσιαστικά η παρουσίαση ενός άλλου βιβλίου, συγκλονιστικά αποκαλυπτικού, με τίτλο «Οι ναζιστικές καταβολές της “Ευρωπαϊκής Ένωσης των Βρυξελλών”», γραμμένο από 4 συγγραφείς, τον Άγγλο Paul Anthony Taylor, την Πολωνή Aleksandras Niiedzwiecki, τον Γερμανό Mathias Rath και τον Πολωνό August Kowalczyk, κρατούμενο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Και το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε πριν από δυο χρόνια στην Ολλανδία από το Ίδρυμα Dr Rath Health Foundation[1] σε αρκετές γλώσσες, ανάμεσά τους και στην ελληνική.

          Το βιβλίο του Β. Σακκάτου περιλαμβάνει κυρίως την ομιλία, που ο συγγραφέας έκανε κατά την παρουσίαση του ξένου βιβλίου στις 10 Δεκεμβρίου 2012 στην Αθήνα, συμπληρωμένη με ένα «Υστερόγραφο» γραμμένο 9 μέρες αργότερα και μια «Αναγκαία προσθήκη» γραμμένη στις 3 Ιανουαρίου 2013, όπου περιγράφει τη σημερινή κατάληξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης του αυταρχισμού και των μνημονίων.

          Ο Β. Σακκάτος μας δίνει μια συνοπτική αλλά αρκετά κατανοητή περίληψη του ξένου βιβλίου, του οποίου υπογραμμίζει την αξία. Το χαρακτηρίζει «ιστορικό ντοκουμέντο παγκόσμιας σημασίας», καθώς παρουσιάζει πρωτόγνωρα στοιχεία με επάρκεια τεκμηριωμένα, που ανατρέπουν καταστημένες γνώσεις και αντιλήψεις. Θα δούμε, λοιπόν, στη συνέχεια πώς οι ξένοι συγγραφείς τεκμηριώνουν την ύπαρξη σχέσεων, ιδεολογικών και οργανωτικών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το ναζισμό, πώς και γιατί χαρακτηρίζουν αντιδημοκρατικό το όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

           Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σχέση ιατρικής και ναζισμού,[2] φαρμακευτικής και ναζισμού. Ειδικότερα, για τη δεύτερη περίπτωση είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι υπήρξε στενότατη συμμαχία μεταξύ του Χίτλερ και του γερμανικού χημικο-φαρμακευτικού καρτέλ. Είχε ιδρυθεί από το 1925 η IG [= Intereschen Gemeinschaft = Κοινότητα Συμφερόντων] Farben [=Χρωμάτων][3] από τη συγχώνευση τριών μεγάλων γερμανικών χημικών και φαρμακευτικών εταιρειών, της Bayer,[4] της Basf, της Hoechst, και άλλων μικρότερων.  Αποτελούσε το μεγάλο καρτέλ της πετροχημικής-χημικής-φαρμακευτικής βιομηχανίας, το οποίο υπήρξε βασικός χρηματοδότης του Χίτλερ. Τα κέρδη τα συγκέντρωνε από την πώληση καυσίμων για αεροπλάνα και στα δύο τότε εμπόλεμα μέρη, από τη βιομηχανοποίηση της μαζικής εξόντωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (αυτή παρήγαγε το παρασιτοκτόνο cyclone B, που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση στους θαλάμους αερίων), από τη μαζική χρησιμοποίηση αιχμαλώτων πολέμου στα εργοστάσιά της, από την αρπαγή πόρων από τις κατακτημένες χώρες.

           Στη Νυρεμβέργη καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας όχι μόνο αξιωματούχοι, πολιτικοί και στρατιωτικοί, του ναζιστικού καθεστώτος αλλά και γιατροί και στελέχη φαρμακοβιομηχανιών.[5] Μόνο που πολλά από αυτά ξεχάστηκαν συνειδητά στο όνομα της νέας μεταπολεμικής εποχής που ανοιγόταν· τα εγκλήματα, αφού καταδικάστηκαν, μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με τους δράστες-εγκληματίες, επιλέγοντας έτσι την πολιτική της λήθης. Αρκετοί από τους εγκληματίες, μετά την αποφυλάκισή τους διέπρεψαν όχι μόνο στη μεταπολεμική Δυτική Γερμανία αλλά και στις νικήτριες χώρες...

          Ένα χρόνο (1947-48) κράτησε στη Νυρεμβέργη η  δίκη εναντίον της IG Farben. Τα αρχεία της δίκης μελετήθηκαν εξονυχιστικά από τους συγγραφείς του βιβλίου, οι οποίοι τεκμηριωμένα καταλήγουν στα εξής:

● Πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η IG Farben ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία χημικών/φαρμακευτικών στον κόσμο, με δεκάδες θυγατρικές σε 120 χώρες, και διέθετε ένα πλήρες δίκτυο πληροφοριών απαραίτητων για την προετοιμασία και διεξαγωγή του Πολέμου.

● Χρηματοδότησε την άνοδο του ναζιστικού κόμματος καθώς και την προετοιμασία του για την στρατιωτική κατάκτηση της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου γενικότερα. Οι οικονομικές λεπτομέρειες, μάλιστα, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σχεδιάστηκαν και προκατασκευάστηκαν στα κεντρικά γραφεία της IG Farben στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας.

● Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δε θα ήταν δυνατός χωρίς την υλικοτεχνική και οικονομική στήριξη του καρτέλ της IG Farben. Σύμφωνα με το γενικό εισαγγελέα στη δίκη Telford Taylor, ο ρόλος της ήταν να μετατρέψει το γερμανικό έθνος σε πολεμική μηχανή για να επιβάλει την κυριαρχία της στον κόσμο.

● Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτού του καρτέλ να ελέγξει την αναδυόμενη αγορά των πετροχημικών, χημικών και φαρμακευτικών προϊόντων στον κόσμο, ενώ ο Χίτλερ και οι ναζιστές του λειτούργησαν ως πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό.

● Τα απάνθρωπα ιατρικά πειράματα στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν γίνονταν, για να ικανοποιηθούν κάποια διεστραμμένα ναζιστικά μυαλά, αλλά συνιστούσαν συγκεκριμένα προσυμφωνημένα προγράμματα μεταξύ SS και IG Farben, για να ελεγχθούν πάνω σε αθώους ανθρώπους οι νέες πατέντες φαρμακευτικών προϊόντων.

             Θα αναρωτηθεί κάποιος: ποια η σχέση όλων των παραπάνω με την Ε.Ε; Και πώς προκύπτουν οι ναζιστικές καταβολές της Ε.Ε; Οι συγγραφείς έχουν κάνει δουλειά σε βάθος, η έρευνά τους έφερε στο φως απίστευτα πράγματα. Και επειδή και οι ίδιοι είναι σε θέση να κατανοήσουν τη δυσπιστία των αναγνωστών τους σε σχέση με τις καταπληκτικές αποκαλύψεις τους, τους καλούν να επιμείνουν στην τεκμηρίωση που το βιβλίο τους δίνει, καλώντας τους, ταυτόχρονα, να προβληματιστούν και να εξηγήσουν γιατί άραγε για περισσότερο από 60 χρόνια οι 50.000 περίπου σελίδες των πρακτικών της δίκης της Νυρεμβέργης εναντίον της IG Farben ήταν κρυμμένες σε διεθνή αρχεία. Υπήρχε άλλος λόγος εκτός από τη συνειδητή, τη σκόπιμη επιβολή της σιωπής, της αποσιώπησης της άμεσης εμπλοκής του καρτέλ της IG Farben στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό του Χίτλερ; Και φυσικά για να γίνει κατορθωτό αυτό, σίγουρα εργάστηκαν και συντονίστηκαν διεθνή οικονομικά, πολιτικά, δημοσιογραφικά και επιστημονικά κέντρα.

          Ποιος όμως ήταν ο λόγος της αποσιώπησης; Η διακαής επιθυμία του ίδιου του καρτέλ να επιχειρήσει έναν νέο γύρο παγκόσμιας κατάκτησης. Τούτη τη φορά, βέβαια, ο τρόπος και οι μέθοδοι δε θα ήταν στρατιωτικοί και πολεμικοί, αλλά πολιτικοί και οικονομικοί. Και ακούστε τώρα πώς φτάνουμε στην ΕΟΚ και την Ε.Ε, η οποία, σύμφωνα πάντα με τους συγγραφείς, αποτελεί τη νέα απόπειρα του καρτέλ να ελέγξει και να κατακτήσει την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.

          Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί υπεύθυνοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν –όσο καταδικάστηκαν – ο Ψυχρός Πόλεμος κάνει τα πρώτα βήματά του, στην Ανατολική Ευρώπη συγκροτείται το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ενώ στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης αναπτύσσεται ένα προοδευτικό εργατικό κίνημα. Μέσα σε αυτό το κλίμα διάφοροι Δυτικοευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο Τσώρτσιλ, ο Ντε Γκωλ κ.ά., συνθηματολογούν για τη δημιουργία των «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης»,[6] κάνοντας λόγο για την παραπέρα ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και των εμπορικών σχέσεων αλλά και για πολιτική και στρατιωτική συνεργασία και ενότητα για την από κοινού αντιμετώπιση του ανερχόμενου τότε υπαρκτού σοσιαλισμού.

● Το 1950 ο Walter Hallstein προσλαμβάνεται από τον καγκελάριο της Δ. Γερμανίας Αντενάουερ ως σύμβουλός του και ορίζεται κύριος διαχειριστικής της εξωτερικής του πολιτικής.[7] Ποιος είναι ο κύριος αυτός; Διακεκριμένος πανεπιστημιακός στον τομέα του Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου στη ναζιστική Γερμανία, με καίρια συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Χίτλερ και Μουσολίνι, ενώ στις 23 Ιανουαρίου 1939 στη λεγόμενη «κατακτητική ομιλία» του σε γερμανικό πανεπιστήμιο, όπου φοιτούσε η ναζιστική ελίτ – περιέγραψε τη νομική δομή που θα είχε η Ευρώπη κάτω από τον έλεγχο του συνασπισμένου ναζισμού με το καρτέλ της IG Farben.

● Το 1952 ο Carl Wurster, με δράση επί ναζιστικού καθεστώτος,[8] μετά την αποφυλάκισή του τοποθετείται διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Basf, τμήμα του καρτέλ της IG Farben.

● Το 1956 ο Fritz Ter Meer, υπεύθυνος για τα εγκληματικά πειράματα στο στρατόπεδο του Άουσβιτς,[9] μετά την αποφυλάκισή του έχει αναλάβει πρόεδρος της εταιρείας Bayer, τμήμα κι αυτή του καρτέλ της IG Farben.

● Έτσι, το 1956 οι βασικές εταιρείες της IG Farben, η οποία βέβαια δεν υφίσταται πλέον ως καρτέλ, διευθύνονται και πάλι από τα βασικά στελέχη που είχαν δραστηριοποιηθεί κατά την περίοδο του ναζισμού. Απλή σύμπτωση; Ταυτόχρονα, από τις εταιρείες του πρώην καρτέλ έχει αρχίσει να χρηματοδοτείται η άνοδος μιας νέας γενιάς πολιτικών σε θέσεις κλειδιά, όπως ο Χέλμουτ Κολ, πρώην υπάλληλος της Basf, που θα γίνει αργότερα και για 16 συνεχή χρόνια καγκελάριος της Δ. Γερμανίας, με καθοριστική τη συμβολή του στη γερμανική ενοποίηση.

          Μέσα σε αυτήν την κατάσταση έχουν αρχίσει οι διεργασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης με κύριο αρχιτέκτονά της τον W. Hallstein, οι οποίες κατέληξαν στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ). Μαζί του στην προπαρασκευαστική καθοριστική συνάντηση για την ΕΟΚ τον Ιούνιο του 1955 εργάστηκαν άλλα πέντε άτομα, το παρελθόν των οποίων είναι ενδεικτικό του προσανατολισμού που ήθελαν να δώσουν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση: ο  Ιταλός Gaetano Martino, παλαιό μέλος του φασιστικού κόμματος του Μουσολίνι, o Γάλλος Antoine Pinay, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του φιλοχιτλερικού κατοχικού καθεστώτος του Βισσύ στην κατεχόμενη Γαλλία, o Λουξεμβούργιος Joseph Beck, πολιτικός συντηρητικών αντιλήψεων, o Ολλανδός Willen Beyen, επιχειρηματίας-τραπεζίτης και πολιτικός και o Βέλγος Paul-Henri Spaak, σοσιαλδημοκράτης και πρώτος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ.

          Ο W. Hallstein θα είναι στις 25 Μαρτίου 1957 ένας από τους 12 Ευρωπαίους που θα υπογράψουν τη «Συνθήκη της Ρώμης», το ιδρυτικό δηλαδή κείμενο της ΕΟΚ, που μετεξελίχθηκε στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), και ο πολιτικός εγκέφαλος των διαπραγματεύσεων, που οδήγησαν σε αυτή τη Συνθήκη. Ο ίδιος, επίσης, συνέβαλε παλαιότερα (1948) στη δημιουργία της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης (WEU)[10]  και αργότερα (1951-52) στη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ-ECSC) και (1957)  στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EKAE-EURATOM).[11] Πάντως, το στοχοδιάγραμμα που ο  Hallstein είχε από τότε θέσει για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, φαίνεται ότι δεν παραβιάστηκε, καθώς έκανε λόγο για τρία στάδια της εξελικτικής πορείας της, την τελεωνειακή ένωση, την οικονομική και τελικά την πολιτική ένωση.[12] Με δική του, μάλιστα, φροντίδα θα οριστεί πρεσβευτής της ΟΔΓ στις Βρυξέλλες ο ναζιστής δικαστής του C. F. Ophuels, ο οποίος θα γίνει αργότερα ο ιδρυτής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, του ανώτατου δηλαδή δικαστηρίου της Ε.Ε.

           Σε αυτήν την ΕΟΚ πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής διορίστηκε ο Hallstein, αξίωμα που κράτησε για 10 χρόνια, μέχρι το 1968. Επομένως, οι βάσεις του νέου ευρωπαϊκού οικοδομήματος μπήκαν από έναν ναζιστή. Απλή σύμπτωση; Όχι, λένε με σιγουριά οι συγγραφείς. Η έρευνά τους τούς έχει  πείσει ότι πρόκειται για την υλοποίηση ενός σχεδίου, το οποίο προχωρεί τμηματικά και στοχεύει στην ολοκληρωτική κατάκτηση της Ευρώπης και όχι μόνο. 

          Μιλούν δηλαδή για ένα Διευθυντήριο πολυεθνικών με στρατηγικό στόχο τον έλεγχο των παγκόσμιων αγορών στους τομείς των τροφίμων, της υγείας και της ενέργειας, κοντολογίς αγορών που επηρεάζουν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Και η οικοδόμηση αυτών των αγορών βασίστηκε σε δύο «στρατηγικά εργαλεία»: το ένα είναι «η χρησιμοποίηση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας» και το άλλο η παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης.  

▬   Θα σταθούμε λίγο περισσότερο στο πρώτο. Τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας  (οι γνωστές πατέντες) για χημικά και φαρμακευτικά προϊόντα συνιστούν τόσο οικονομικό κίνητρο όσο και νομικό μέσο για τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς. Οι συγγραφείς του βιβλίου μάς βοηθούν να κατανοήσουμε αυτή τη διαδικασία του ελέγχου.

● Κατά τη μακραίωνη ζωή του πάνω στον πλανήτη ο άνθρωπος εξελισσόταν εξαρτώμενος βασικά και ουσιαστικά από τη θρεπτική αξία των φυτών. Οι φυτικές μικροθρεπτικές ουσίες, όπως π.χ. βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, μέταλλα κ.ά. φυτοθρεπτικά συστατικά ήταν πηγή ενέργειας για εκατομμύρια βιολογικών αντιδράσεων σε κάθε κύτταρο του ανθρώπινου σώματος. Αυτά, λοιπόν, τα δώρα της φύσης αποτελούσαν μέρος της κοινής παγκόσμιας κληρονομιάς και προφανώς ήταν ελεύθερα και προσβάσιμα σε όλους τους ανθρώπους.

● Καθώς, όμως, αναπτυσσόταν η γνώση και η επιστήμη, μεγάλωνε ταυτόχρονα η, θεμιτή κατά τα άλλα,  επιθυμία του ανθρώπου να διερευνήσει και να κατανοήσει τη βιολογική σύνθεση των φυτών, πράγμα που πέτυχαν οι επιστήμονες πριν από δυο περίπου αιώνες.   

● Αλλά αυτό το επιστημονικό επίτευγμα δεν άργησε να καταστεί η βάση της χημικής βιομηχανίας, ενός δηλαδή επιχειρηματικού μοντέλου, το οποίο θα ικανοποιούσε τα οικονομικά του συμφέροντα αξιοποιώντας αυτές τις επιστημονικές ανακαλύψεις. Με άλλα λόγια το κεφάλαιο επένδυε πάνω στην κατάκτηση ή καλύτερα στην «οικειοποίηση» της φύσης ενεργοποιώντας τρία στάδια, εκείνο της επιστημονικής έρευνας της μοριακής δομής της οργανικής και ανόργανης ύλης, το άλλο της τεχνητής αναπαραγωγής ή καλύτερα «αντιγραφής» αυτών των μορίων και το τρίτο της διοχέτευσης αυτών των νέων, χημικών πια, πρωτοεμφανιζόμενων προϊόντων στην παγκόσμια αγορά.

● Για να διασφαλίσουν, όμως, οι χημικές εταιρείες την αποκλειστικότητα της παραγωγής και διακίνησης των νέων, μη φυσικών, τεχνητών/χημικών μορίων, έπρεπε να δημιουργηθεί ένα νομικό εργαλείο. Κι αυτό δεν ήταν άλλο από το δίπλωμα  ευρεσιτεχνίας, από τη λεγόμενη «πατέντα». Με αυτήν εξασφάλιζαν το αποκλειστικό δικαίωμα να έχουν και να κατέχουν τον τεράστιο αριθμό «αντιγράφων» και παραλλαγών των φυσικών μορίων, με αποτέλεσμα να καθορίζουν και την τιμή τους στην παγκόσμια αγορά.

● Δεν είναι λοιπόν, τυχαίος ο πόλεμος που γινόταν παλαιότερα και σήμερα γίνεται πίσω από το «πατεντάρισμα» προϊόντων, καθώς οι συγκεκριμένες εταιρείες μπορούν να εκμεταλλεύονται οικονομικά τα κράτη και τελικά να εξουσιάζουν τους πολιτικούς και τους πολίτες. Σήμερα τα «πατενταρισμένα» χημικά προϊόντα καλύπτουν όλες σχεδόν τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής· κυρίως τα φάρμακα, αλλά και τα φυτοφάρμακα, τα πλαστικά, τα υφάσματα, οι βαφές κ.λπ. συνιστούν περισσότερα από τα μισά και πάνω προϊόντα που έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος. 

● Άλλωστε, δεν ήταν τυχαίο που από το 1940 το χημικο-φαρμακευτικό καρτέλ της IG Farben ανακοίνωνε το εξής χαρακτηριστικό: «Η πιο εκτεταμένη λύση, που θα θεωρούσαμε ιδανική [για την προοπτική μιας δασμολογικής και νομισματικής ένωσης], θα ήταν για όλον τον ευρωπαϊκό χώρο, που βρίσκεται υπό γερμανική κυριαρχία, να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύστημα διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας».

● Όπως, επίσης, δεν είναι τυχαίο που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρήγκαν το 1980 έσπευσε να ψηφίσει νόμους που επέτρεπαν σε φαρμακοβιομηχανίες να «πατεντάρουν» την έρευνα που χρηματοδοτούσε το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας – έρευνα που πληρωνόταν  από το Δημόσιο, από τους πολίτες δηλαδή.

● Και όπως, επίσης, δεν είναι τυχαίος ο πόλεμος που γίνεται και στο πλαίσιο της Ε.Ε. για τα γενετικά τροποποιημένα (μεταλλαγμένα) προϊόντα και όχι μόνο. Εξάλλου, ετοιμάζεται ο Codex Alimendarius, ο διατροφικός δηλαδή κώδικας της Ε.Ε., σύμφωνα με τον οποίο όλα τα είδη τροφίμων πρέπει να είναι «πατενταρισμένα», μέχρι και το χαμομήλι, χωρίς να επιτρέπεται να τα παίρνει κάποιος απευθείας από τη φύση.

● Και όπως υπογραμμίζουν οι συγγραφείς, η κατοχύρωση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, που σχετίζονται με τη διατροφή, εκτός από την οικονομική-κερδοσκοπική διάστασή της, έχει και μια εξίσου σημαντική πολιτική διάσταση: «η απόλυτη εξάρτηση εκατομμυρίων ανθρώπων από τα γενετικά τροποποιημένα (μεταλλαγμένα) τρόφιμα θα οδηγήσει ολόκληρους πληθυσμούς στο έλεος αυτών των εταιρειών που κατέχουν τις πατέντες». 

● Στο μεταξύ, ο σύγχρονος πόλεμος των πατεντών έχει απλωθεί και στον τομέα της ψηφιακής τεχνολογίας, με κύριους παίκτες τις εταιρείες Apple. Google, Microsoft, Nokia, Samsung, Motorola και Blackberry, με προοπτική τη δημιουργία ολιγοπωλίων στις σχετικές παγκόσμιες αγορές.[13]          

▬  Όσο για την παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς οι συγγραφείς του βιβλίου αποκαλύπτουν τις απόψεις και αντιλήψεις ναζιστικών παραγόντων και σχηματισμών, που οραματίζονταν την οικονομική και νομισματική ένωση του ευρωπαϊκού χώρου – απόψεις και αντιλήψεις που δεν τις ανέφερε έως τώρα καμιά δημοσιογραφική έρευνα, κανένα βιβλίο, κανένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο. Αναφέρουμε μόνο δυο περιπτώσεις προερχόμενες από το χώρο της IG Farben:[14]

● Δυο χρόνια πριν από την ανάληψη της εξουσίας στη Γερμανία από τον Χίτλερ, το Μάρτιο του 1931, ο Carl Duisberg, από τα βασικά στελέχη της IG Farben, δήλωνε: «Μόνο ένα κλειστό οικονομικό μπλοκ από το Μπορντώ μέχρι τη Σόφια [=από τη Γαλλία μέχρι και τα Βαλκάνια] θα δώσει στην Ευρώπη το οικονομικό στήριγμα που χρειάζεται, για να δηλώσει τη σημασία της στον κόσμο».

● Τον Ιούλιο του 1940, ένα μήνα μετά την κατάκτηση της Γαλλίας από τη Γερμανία, η IG Farben δήλωνε: «Υπό τη γερμανική κυριαρχία θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας ευρύτερος ευρωπαϊκός χώρος, που, εκτός από τη Μεγάλη Γερμανία να περικλείει και μια σειρά άλλων κυρίαρχων κρατών, να αποτελεί μια οικονομική ενότητα και να σχηματίσει πιθανόν αργότερα μια δασμολογική και νομισματική ένωση».

          Η Ε.Ε. αποτελεί για τους συγγραφείς αντίγραφο της ευρωπαϊκής μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων, όπως την οραματιζόταν η συμμαχία IG Farben-Ναζί. Και τούτο το στηρίζουν στη συγκριτική μελέτη θεμελιακών κειμένων εκείνης της ναζιστικής συμμαχίας και της σημερινής Ε.Ε καθώς και στις εφαρμοζόμενες πρακτικές τους. «Τα κείμενα των συνθηκών [της Ε.Ε.] ετοιμάστηκαν από τους νομικούς φορείς του καρτέλ του πετρελαίου και των φαρμάκων, κυρίως από τον Walter Hallstein, προκειμένου να εξασφαλιστεί η δικτατορική δομή που απαιτείται για αυτό το κατακτητικό σχέδιο», υπογραμμίζουν οι ξένοι συγγραφείς, που μελέτησαν τα σχετικά κείμενα.

● Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι το αντίστοιχο της «Κεντρικής Αρχής της Σύμπραξης», που προέβλεπε το σχέδιο της «Νέας Ευρώπης» του 1941, η λεγόμενη «Σύμπραξη του Ευρύτερου Χώρου»:[15] τα μέλη και των δύο αυτών οργάνων διορίζονται, δεν εκλέγονται, και άρα δρουν και κινούνται πέρα από κάθε δημοκρατικό έλεγχο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η γνωστή Commission) – ένα σώμα μη εκλεγμένων από τους ευρωπαϊκούς λαούς ατόμων – είναι το εκτελεστικό όργανο της Ε.Ε. με σοβαρές παράλληλα νομοθετικές αρμοδιότητες. Όλη η εξουσία μέσα στην Ε.Ε. πηγάζει από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για την οποία δεν έχουν κανένα λόγο οι Ευρωπαίοι πολίτες. Συμβαίνει δηλαδή κάτι που δε συνάδει με τη δημοκρατική δεοντολογία: τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. και κατά συνέπεια τα 500 εκατομμύρια των Ευρωπαίων πολιτών κυβερνιούνται από ένα μη εκλεγμένο από αυτούς όργανο. Αλλά αυτό δεν είναι μορφή δικτατορικής διακυβέρνησης; Το έχουμε συνειδητοποιήσει  εμείς οι πολίτες;

● Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που παρουσιάζεται ως δημοκρατικός θεσμός με ελεγκτικές και νομοθετικές αρμοδιότητες, στην πράξη δεν μπορεί να ελέγξει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά απλά συναινεί με τους νόμους που εκείνη συντάσσει. Το αξίωμα που ισχύει για  κάθε δημοκρατικά διαρθρωμένη πολιτεία, η εξουσία πηγάζει από το λαό, δεν ισχύει για την Ε.Ε. 

● Τα «Διατάγματα», που προέβλεπε το ναζιστικό σχέδιο της «Σύμπραξης» να εκδίδει η «Κεντρική Αρχή», απλά τώρα μετονομάστηκαν σε «Οδηγίες» της Ε.Ε.

● Το ρόλο που θα έπαιζε στο μεταπολεμικό ναζιστικό οικοδόμημα η «Βασική Συνθήκη», έρχεται να τον παίξει τώρα η γνωστή «Συνθήκη της Λισσαβόνας» (2009), η οποία ουσιαστικά επιβλήθηκε από τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ, από τους αρχηγούς δηλαδή των δύο πιο ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών-μελών της Ε.Ε. στον τομέα των εξαγωγών χημικών και φαρμακευτικών προϊόντων.[16] Η «Συνθήκη της Λισσαβόνας» είναι, κατά τους συγγραφείς, «ένας εξουσιοδοτικός νόμος», ο οποίος «κατοχυρώνει δικτατορικές δυνατότητες» στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτήν, μάλιστα, τη Συνθήκη προσπάθησαν να την παρουσιάσουν ως το «Σύνταγμα» της Ευρώπης, για το οποίο δεν ήθελαν ούτε καν την επικύρωσή του από την ψήφο των ευρωπαϊκών λαών.

          Οχι αβάσιμα, λοιπόν, οι ξένοι συγγραφείς του βιβλίου ισχυρίζονται ότι η  Ε.Ε. λειτουργεί πέρα και έξω από δημοκρατικές διαδικασίες, όσο κι αν αυτή η διαπίστωσή τους ακούγεται πολύ υπερβολική. Αναφέρουν ότι έχει καταργηθεί η βασική αρχή της δημοκρατικής λειτουργίας, εκείνη της διάκρισης των εξουσιών, ενώ η ανισοτιμία στη συμμετοχή με τη διαφορετική βαρύτητα μεταξύ των ψήφων των «μεγάλων» και των «μικρών» χωρών επιτείνουν την επικυριαρχία των πρώτων πάνω στις δεύτερες.  Τελικά, γράφουν, «λειτουργώντας έξω από τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, η Ε.Ε. των Βρυξελλών είναι εξ ορισμού μια δικτατορία. Η δύναμη του λαού να αποφασίζει για την κυβέρνησή του έχει μεταφερθεί στα επιχειρηματικά συμφέροντα». Οι λαοί των ευρωπαϊκών κρατών-μελών της Ε.Ε. παραμένουν θεατές, που υποχρεώνονται να εφαρμόζουν τις ευρωπαϊκές οδηγίες, ενώ η συμμετοχή τους στις ευρωεκλογές παρέχει απλά και μόνο μια επίφαση δημοκρατικής νομιμότητας.[17]

           Όλα τα παραπάνω τα ενστερνίζεται και ο συγγραφέας Β. Σακκάτος, καταλήγοντας ωστόσο σε μια σπουδαία αξιολογική για το βιβλίο αυτό κρίση, με την οποία συμφωνούμε: «Οι συγγραφείς του [του ξένου βιβλίου] δεν επικεντρώνουν την προσοχή τους στον ταξικό διαφορισμό της κοινωνίας, στο κοινωνικό σύστημα, τον καπιταλισμό, αιτία όλων των κακών, των πολέμων και των καταστροφών». Πράγματι, από το βιβλίο λείπουν οι αναφορές στις γενικές νομοτέλειες, τις οικονομικές διαδικασίες συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, τους κοινωνικούς νόμους και την ταξική διαπάλη, ενώ υπογραμμίζεται η ανθρώπινη δράση, η οποία κατεξοχήν προβάλλεται, απομονωμένη από το κοινωνικό περιβάλλον και την υπάρχουσα δυναμική. Παραταύτα, αναφέρει ο Β. Σακκάτος, το βιβλίο αυτό «είναι το σημαντικότερο αποδεικτικό ντοκουμέντο για τις ναζιστικές καταβολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Βρυξελλών», καθώς παρέχει τέτοιας ποιότητας γνώση, κρυμμένη έως τώρα, που ωθεί τον αναγνώστη να προβληματιστεί, να κρίνει και να πάρει θέση

.

          Και κλείνει το βιβλίο του ο Β. Σακκάτος με την «Αναγκαία προσθήκη», καθώς θέλει να φτάσει μέχρι τη σημερινή ζοφερή κατάσταση της Ε.Ε. «Αυτά που έκαμε ο Χίτλερ τον πρώτο χρόνο της εξουσίας του κατά των Γερμανών εργαζομένων σε επίπεδο κατακτήσεων και δικαιωμάτων τους, ωχριούν», υπογραμμίζει ο συγγραφέας, «μπροστά σε αυτά που κάνει η Ε.Ε. κατά των Ευρωπαίων και των Ελλήνων εργαζομένων, στον “ευγενή” ανταγωνισμό της με τους “βιομηχανικούς της εταίρους”, τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ινδία».

          Με τη «Συνθήκη του Μάαστριχτ» το 1991, που καθορίστηκε η πορεία της μετατροπής της ΕΟΚ σε Ε.Ε., θεσμοθετήθηκε η παραπέρα παραχώρηση σημαντικών εθνικών εξουσιών και εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων κάθε κράτους-μέλους στο Διευθυντήριο και τους κυρίαρχους γενικότερα κύκλους των Βρυξελλών. Ο σχεδιασμός της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής αλλά και η εξωτερική πολιτική των κρατών-μελών καθορίζονται πλέον και τυπικά από την Ε.Ε. και τα όργανά της, ενώ οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις για τον κυρίαρχο χαρακτήρα των «νόμων της αγοράς» του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της «ελεύθερης δράσης του κεφαλαίου» αποτελούν τα θεμέλια της Ε.Ε.[18] Παρά την τότε ενορχηστρωμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης η κατοπινή πραγματικότητα με τις νομισματικές κρίσεις, την παραπέρα κερδοφορία του κεφαλαίου, την αυξανόμενη ανεργία και τη γενικότερη οικονομική κρίση έδειξαν με τον καλύτερο και παραστατικότερο τρόπο το αντιλαϊκό όραμα της εφαρμοζόμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης.

          Η σημερινή κατάσταση της λαϊκής απόγνωσης και εξαθλίωσης, με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, τις καθημερινές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τα διαρκή αβάστακτα φορολογικά μέτρα, τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, τη διάλυση της Παιδείας, της Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας, την πρωτοφανή ανακατανομή του πλούτου υπέρ των λίγων και εναντίον των πολλών, όλα αυτά είναι συνέπειες συνειδητής ευρωπαϊκής πολιτικής και τακτικής. Η ιστορία ξεκινάει από τη «Λευκή Βίβλο» (1993), που σχεδίασε μια θεμελιακή μεταβολή στην πολιτική της απασχόλησης σε βάρος των εργαζομένων με πρακτικές μεσαιωνικού τύπου, συνεχίστηκε με την εισαγωγή του Ευρώ και τη σύσταση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) (1999-2000), για να φτάσουμε στη σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα. Από το 2005 η Ε.Ε. έχει αποφασίσει, με τη λεγόμενη «Έκθεση Σέρκας», τη γενικευμένη εφαρμογή της ελαστικής και προσωρινής απασχόλησης, με την ελαχιστοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τις ατομικές διαπραγματεύσεις, τη διάκριση «ενεργού» και «ανενεργού» χρόνου για τον εργαζόμενο, το χτύπημα του σταθερού ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας.[19] Δεν περίμενε δηλαδή τη σημερινή οικονομική κρίση· τα αντεργατικά αυτά μέτρα είχαν δρομολογηθεί πέρα και έξω από την όποια οικονομική κρίση. Απλά τώρα το κλίμα έχει γίνει. προσφορότερο για την αποδοχή τους....

          Ποια είναι η διέξοδος; Ο Β. Σακκάτος με την πολύχρονη πείρα του στο λαϊκό κίνημα μας λέει – και αυτή είναι η τελευταία παράγραφος του παρουσιαζόμενου βιβλίου του: «Στη σημερινή τυπική ισότητα έναντι του νόμου, ο άνεργος που πετιέται έξω από την παραγωγή έχει δύο επιλογές: να πεθάνει από την πείνα ή να αυτοκτονήσει. Και μια τρίτη, να οργανωθεί και να εξεγερθεί, για να κατακτήσει τα δικαιώματά του, απελευθερώνοντας τον εαυτό του και τον Κόσμο. Αυτή είναι και η μόνη “εναλλακτική” λύση, η μόνη αισιόδοξη προοπτική».

          Και εμείς τελειώνουμε, ξαναθυμίζοντάς σας τον αρχιτέκτονα της Ε.Ε. ναζιστή W. Hallstein, ο οποίος το 1962 είχε κατηγορηματικά αποφανθεί: «Η επιτυχία της [τότε] μικρής Ευρώπης [=ΕΟΚ] αναιρεί το μαρξισμό-λενινισμό, γιατί τα καπιταλιστικά κράτη ξεπερνούν τις αντιφάσεις και ενώνονται, γίνονται απρόσβλητα από τις κρίσεις και εξασφαλίζουν σταθερή ανάπτυξη».[20] Δε νομίζω να συμφωνείτε μαζί του. Εξάλλου, η ίδια η πραγματικότητα τον διαψεύδει κατηγορηματικά...

                                                                                                                        ΠETΡΟΣ  ΠΕΤΡΑΤΟΣ

      

 

---

[1] Ο δρ Matthias Rath  υπήρξε ο εμπνευστής της φυσικής πρόληψης και αντιμετώπισης της αθηροσκλήρωσης, της κύριας δηλαδή αιτίας του εμφράγματος του μυοκαρδίου και του εγκεφαλικού επεισοδίου. Το Ίδρυμα Dr Rath Health Foundation εργάζεται για την προάσπιση της υγείας, διεξάγοντας έρευνες στον τομέα των φυσικών θεραπειών και ενημερώνοντας την κοινή γνώμη σχετικά με τη δράση των φυσικών θεραπειών και της επιστημονικής προόδου στο πεδίο της κυτταρικής ιατρικής. Έτσι, προσπαθεί να οικοδομήσει ένα σύστημα υγείας βασισμένο σε αποτελεσματικές, χωρίς παρενέργειες και οικονομικά προσιτές φυσικές θεραπείες. Γι’ αυτό βρίσκεται σε μόνιμη αντιπαράθεση και σύγκρουση με τη βιομηχανία των φαρμάκων, η οποία ως επιχειρηματικός κλάδος επενδύσεων επωφελείται ουσιαστικά από τη διατήρηση και εξάπλωση των ασθενειών.

[2] Σύμφωνα με το κατηγορητήριο της Νυρεμβέργης, αντικείμενα «ερευνητικού» ενδιαφέροντος των ναζιστών γιατρών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αλλού ήταν η στειρότητα, η ευθανασία, η τεχνητή γονιμοποίηση, τα λοιμώδη και μεταδοτικά νοσήματα.  «Φιλοδοξία» των ναζιστών ήταν να αντικαταστήσουν τη δαρβινική φυσική επιλογή με την επιλογή που θα οργανωνόταν από τον ίδιο τον άνθρωπο, προκειμένου να προφυλαχθεί και σωστά να αναπαράγεται η «αρία» φυλή. Επρόκειτο δηλαδή για τη γνωστή ρατσιστική θεωρία.

[3] Στη Γερμανία, όπως και αλλού, τα χρώματα και τα φάρμακα παράγονται στα ίδια εργοστάσια.

[4] Θυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι η προσφορά της Bayer στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε η προμήθεια του γερμανικού στρατού με το πρώτο όπλο μαζικής εξόντωσης, το αέριο μουστάρδας. Από τη μια πλευρά με την ασπιρίνη έσωζε κι από την άλλη με το αέριο μουστάρδας εξόντωνε ζωές. Ωστόσο, και στις δυο περιπτώσεις είχε το αποκλειστικό δικαίωμα παραγωγής αυτών των προϊόντων, καθώς είχε κατοχυρώσει την πατέντα.

[5] Πάντως, ενώ στη Νυρεμβέργη γινόταν η δίκη των γιατρών και των στελεχών φαρμακοβιομηχανιών, στη Γουατεμάλα εκείνη την περίοδο (1946-48) Αμερικανοί γιατροί, με εντολή της κυβέρνησής τους και με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης της Γουατεμάλα, μετέτρεπαν ανθρώπους σε πειραματόζωα, μολύνοντάς  τους με αφροδίσια νοσήματα, για να δοκιμάσουν πάνω τους τη δράση της πενικιλίνης. Στις ΗΠΑ από τα προηγούμενα χρόνια –κάτι που συνεχίστηκε και μετά τον Πόλεμο – εκατοντάδες Αφρο-αμερικανοί μολυσμένοι με σύφιλη τέθηκαν σε παρακολούθηση αλλά χωρίς καμιά ιατρική περίθαλψη, ενώ «εθελοντές» από τις φυλακές του Τερ-Οτ στην Ιντιάνα μολύνθηκαν από βλεννόρροια. Οι ναζιστές, μάλιστα, κατηγορούμενοι χρησιμοποίησαν κατά την υπεράσπισή τους στοιχεία από παρόμοιες καταστάσεις, που συνέβαιναν σε άλλα σημεία του πλανήτη: τεχνητή μόλυνση 800 κρατουμένων σε αμερικανικές φυλακές με το μικρόβιο της ελονοσίας, μόλυνση με το βακτηρίδιο του τύφου σε θανατοποινίτες σε φυλακές της Τουρκίας, τραυματισμός και όχι εκτέλεση θανατοποινιτών στην Κίνα, προκειμένου να τους αφαιρέσουν όργανα για μεταμοσχεύσεις. Όλα αυτά δείχνουν πόσο αδίστακτοι είναι κρατικοί και πολιτικοί παράγοντες εξουσιαστικών μηχανισμών πέρα και έξω από ιδεολογίες και  φαρμακοβιομηχανίες ...

[6] Ήδη από το 1915 ο Λένιν είχε επισημάνει: «Φυσικά μπορεί να γίνουν προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Με αυτή την έννοια μπορεί να δημιουργηθούν οι Ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των Ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών.[...] Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις καταληστεμένες αποικίες [...]», βλ. στο Π. Αλέπης, Η Ελλάδα στην Κοινή Αγορά, εκδ. Ανατολή, Αθήνα 1984, σ.12, σημ. 1.

[7] Θυμίζουμε το «δόγμα Hallstein» από το όνομα του εμπνευστή του W. Hallstein, σύμφωνα με το οποίο η Δυτική Γερμανία διέκοπτε τις διπλωματικές της σχέσεις με κάθε χώρα που αναγνώριζε την εθνική κυριαρχία της – τότε – Ανατολικής Γερμανίας. Το δόγμα αυτό εγκατέλειψε ως ανεδαφικό ο Δυτικογερμανός καγκελάριος Βίλλυ Μπραντ μετά το 1969, εφαρμόζοντας τη λεγόμενη «ανατολική πολιτική» του («Ostpolitik»), βλ. John W. Young, H Eυρώπη του Ψυχρού Πολέμου, 1945-1991: Πολιτική Ιστορία, εκδ. Πατάκη, [Αθήνα 2004], σσ. 58, 67-68.

[8] Ήταν στέλεχος της Degesch, θυγατρικής της IG Farben και υπεύθυνης για τον εφοδιασμό των θαλάμων αερίων του Άουσβιτς με το θανατηφόρο δηλητήριο cyclone B· καταδικάστηκε σε λιγόχρονη φυλάκιση.

[9] Καταδικάστηκε γι’ αυτά από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης σε εφτά χρόνια φυλάκισης, αποφυλακίστηκε όμως το 1951.

[10] Θυμίζουμε ότι ένα χρόνο  μετά, το 1949, υπογράφτηκε το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, το γνωστό ΝΑΤΟ.

[11] «[...] τον Ιούλιο του 1967 ενοποιήθηκαν τα όργανα των τριών Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΚΑΧ, ΕΟΚ και ΕΥΡΑΤΟΜ), στοιχείο που επέτρεπε τον καλύτερο συντονισμό τους. Στο εξής, οι τρεις μαζί συγκροτούσαν τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (με βασικότερη την ΕΟΚ), αν και οι υποστηρικτές της ταχύτερης ενοποίησης προτιμούσαν τον όρο Ευρωπαϊκή Κοινότητα (στον ενικό αριθμό), που προσέδιδε την αίσθηση μεγαλύτερης ενότητας», Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Εισαγωγή στην ιστορία του μεταπολεμικού κόσμου, εκδ. Πατάκη, [Αθήνα 2003], σ. 466.

[12] Βλ. Π. Αλέπης, ό.π., σ. 77.

[13] Bλ. το ενδιαφέρον άρθρο στην εφ. Αυγή, 2-9-2012, σ. 30, «Ανταπόκριση από τους πολέμους πατεντών του πληροφοριακού καπιταλισμού», αποσπάσματα του οποίου έχει δημοσιεύσει στο βιβλίο του ο Β. Σακκάτος, σσ. 38-39.

[14] Βέβαια, από την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πίσω από τον οποίο, σύμφωνα με τους συγγραφείς κρυβόταν το γερμανικό χημικο-φαρμακευτικό καρτέλ, ο τότε Γερμανός καγκελάριος Bethmann-Hollweg ομολογούσε απροκάλυπτα και κυνικά ότι σκοπός της Γερμανίας ήταν «η ίδρυση μιας κεντροευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης μέσω κοινών δασμολογικών συμφωνιών, με την προσάρτηση της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Δανίας, της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, και ενδεχομένως της Ιταλίας, της Σουηδίας και της Νορβηγίας. Αυτή η οικονομική ένωση υπό τη γερμανική ηγεσία πρέπει να σταθεροποιήσει την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας σε ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη».

[15] «Η “Ευρωπαϊκή Επιτροπή”», σημειώνουν οι ξένοι συγγραφείς, «αυτό το μοναδικό κατασκεύασμα – χωρίς προηγούμενο στην ιστορία των δημοκρατικών συνταγμάτων –είχε αντιγραφεί από τα συμβούλια σχεδιασμού του συνασπισμού Ναζί/Καρτέλ, που προγραμματιζόταν να κυβερνήσουν τη, μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, Ευρώπη κάτω από τη δικτατορία του “Κεντρικού Γραφείου του Καρτέλ”».

[16] Χρήσιμο είναι να θυμίσουμε ότι στον τελευταίο πόλεμο Ιράκ-Ιράν η Γαλλία εφοδίαζε τον Σαντάμ Χουσεΐν με τα χημικά, με τα οποία ο τελευταίος προσπάθησε να εξοντώσει τους Ιρανούς. Όσοι, ωστόσο, δεν πέθαιναν, όπως θα έπρεπε, αλλά πάθαιναν βαριά εγκαύματα, στέλνονταν σε στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού, που ήταν ουσιαστικά παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, για να τους εξετάσουν οι «επιστήμονες»-κατασκευαστές των χημικών και να διαπιστώσουν ποιο σφάλμα έκαναν και εκείνοι επέζησαν, αντί να πεθάνουν. Έτσι, οι επιστήμονες της «πολιτισμένης» Δύσης βελτίωναν τις μεθόδους τους...

[17] Εξάλλου, και από τους υποστηρικτές της Ε.Ε. έχει ασκηθεί έντονη κριτική για το έλλειμμα δημοκρατίας που παρουσιάζει το όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα: «[...] οι θεσμοί τους [της ΕΟΚ, της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, της Ε.Ε.] στερούνταν δημοκρατικής νομιμοποίησης· [...] το δημοκρατικό και κοινωνικό έλλειμμα των κοινοτικών θεσμών επέτεινε το πρόβλημα της νομιμοποίησης. [...]», Ευ. Χατζηβασιλείου, ό.π., σ. 478.

[18] Βλ. ολόκληρο το κείμενο της Συνθήκης αυτής στην ειδική έκδοση της εφ. Ριζοσπάστης, 28-6-1992. Άλλωστε, το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που την κατήγγειλε στη χώρα μας ήταν το ΚΚΕ, το οποίο και ζήτησε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την κύρωσή της, όπως αρμόζει σε μια ευνομούμενη δημοκρατική Πολιτεία. Αλλά και στην περίπτωση αυτή αποδεικνύονται οι ναζιστικές καταβολές της επιβολής και του αυταρχισμού, που έχουν ριζώσει στις πρακτικές της Ε.Ε.

[19] Βλ. ενδιαφέρουσες αναλύσεις και άρθρα για την «Έκθεση Σέρκας», τους στόχους και τις συνέπειές της στην εφ. Ριζοσπάστης, 9-11-2008, σ. 5, «Συνένοχος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην επιβολή του 65ωρου», 16-9-2012, ένθετο «Ιστορία» με τίτλο «Κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου. Από τη “Στρατηγική της Λισσαβόνας” στην “Έκθεση Σέρκας”», 20-1-2013, σ. 3, «Σφίγγουν το χαλκά για να σωθούν τα μονοπώλια από την κρίση».

[20] Αντώνης Γουλάρας, «ΕΟΚ – Μύθοι και πραγματικότητα», στο συλλογικό έργο Α. Γουλάρας, Κ. Χατζηαργύρης, Ι. Τομπρογιάννης, Κοινή Αγορά και Ελλάδα, στη σειρά «Μελέτες Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών», αρ. 3, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1976, σ. 31.